برای هممون دیر یا زود رخ میده.

و اون لحظه بیشترین چیزی که از نگاهمون میباره حسرته.

حسرت لحظه هایی که میتونست با شادی بگذره و با دغدغه های بیهوده گذروندیم.

 حسرت اینکه چرا به دیگران و خودمون عشق نورزیدیم.

 حسرت اینکه چرا به گنجشکها غذا ندادیم چرا یک ذره مهربونتر نبودیم

چرا درخت رو بغل نکردیم چرا با باد نرقصیدیم ،

چرا همه دغدغمون قضاوت مردم شد

در حالی که اون مردم رو حتی صادقانه دوست هم نداشتیم...

نه اصلا ندیدیم....

این لحظه خاصیه که آدم دوست داره بهش یک فرصت دیگه بدن

که زندگی رو بنوشه

و همه اجزای جهان به نظرش رنگ و بوی دیگه ای پیدا می کنه

و میفهمی که از کنار چقدر زیباییها گذشتی

در این سیاره معلق در بی نهایت

و حتی زیباییشون رو ندیدی

 و به احساس آگاهی خودت اکتفا کردی

و به جای شناخت به احساس شناخت

و به جای عشق به خودخواهی

و به جای شادی به نگرانیهای بی فایده بسنده کردی......

این لحظه برا ی هممون رخ میده .....

زندگی کنیم با عشق و خرد

تا در اون لحظه بجای حسرت در مقابل مرگ

و در مقابل ابدیت بی نهایت پایکوبی کنیم